Van Quebec tot PEI

Gisteren nog in Brussel, vandaag in HU...euhm, Fredericton, New Brunswick. Maandagavond is Manu terug geland in Quebec City en van daaruit zijn we onmiddellijk vertrokken richting New Brunswick. Na ongeveer 250 km zijn we gestopt in een dorpje Cabano, Quebec. Daar hebben we geslapen in de auto en jawel het heeft nog eens gevroren die nacht. Gelukkig had Manu de slaapzakken mee waardoor we er toch wat beter tegen konden.

Dinsdag werd er vooral gereden, van Quebec tot Fredericton, New Brunswick. En dat stadje heeft ons aangenaam verrast. Het is de hoofdstad van New Brunswick maar we denken dat het nog iets kleiner is dan Overijse :-). Wel heeeeelll gezellig en we aten er 's avonds bij Dimitri's ;-). Onderweg waren we nog eens gestopt aan watervallen maar New Brunswick is bomen, bomen en nog eens bomen. We zijn een plakkaat gepasseerd: "In New Brunswick werden 770.000.000 bomen geplant sinds 1957". Voor de rest zit er heel veel wildlife zoals herten en elanden. Herten genoeg maar we zijn nog steeds op zoek naar onze eerste 'moose'. Slapen deden we in de auto iets buiten Fredericton aan een naftstation.

Woensdag werden er weer heel wat kilometers afgelegd om op Prince Edward Island te geraken. We maakten wel eerst een omweg langs de Hopewell Rocks in New Brunswick. De getijden zijn hier de grootste ter wereld en wanneer het water zich terugtrekt, komt er een groot deel van de rotsen vrij. Door erosie krijg je het effect van 'flower pots', dus de onderkant is smaller dan de bovenkant. We hebben ons wat moeten haasten maar we zijn er toch geraakt :-). Daarna werd er doorgereden naar PEI, de kleinste provincie van Canada en dus ook een eiland. Het eiland is verbonden met het vaste land via de Confederation Bridge. De brug is 13 km lang en het is de langste brug ter wereld waar het water in de winter bevriest :-). In de namiddag kwamen we aan in de hoofdstad Charlottetown, een stadje van 40,000 inwoners en zelfs de mensen die in het hart van de stad wonen, hebben een tuin :-). We zochten onmiddellijk een Ierse pub en daar hebben ze met plezier de finale van de Champions League opgezet. We waren net op tijd om de tweede helft nog te volgen.

Iets buiten de stad vonden we een ideale slaapplaats, het is ook wat warmer 's nachts. PEI is bekend voor 3 dingen: zijn rode kusten, patatten (als je thuis McCain frieten eet is de kans groot dat deze hier uit de grond gekomen zijn) en kreeft! Vandaag zijn we eerst naar het Nationaal Park in Greenwich gegaan en hebben daar een wandeling gedaan. Heel veel vogels gezien, voor wie een beetje met 'vogelen' bezig is, is dit een paradijs. Nadien reden we door naar North Rustico om te gaan eten in het beroemdste restaurant van de provincie. Daar hebben ze maar 1 item op de menu: kreeft. We hadden van tevoren wel al beslist dat we binnen gingen slapen dus de Lonely Planet stelde ons Andy's Surfside Inn voor. Het ging pas open in juni maar we waagden toch onze kans. Het huis van de familie Doyle staat op een klif met een schitterend uitzicht over Doyle's Cove (de kleine baai draagt zijn familienaam) maar spijtig genoeg was het nog gesloten. Andy, de eigenaar, was alles aan het klaarmaken voor de zomer maar hij stelde ons voor om een kreeft te kopen en we konden die samen met hem opeten op het terras. Natuurlijk konden we dit niet afslaan en aan de vismijn in het dorp kochten we 2 vers gevangen (al gekookte) kreeften. We kochten ook scallops (soort schelpdier maar ongelooflijk lekker!!!) en wat oesters. De haven is de tweede grootste van de provincie. Veel moet je er niet bij voorstellen, er zijn zowat 30 vissersboten.

Het eten en de avond was ongelooflijk. Andy bakte de scallops in de pan terwijl we de verse oesters leegslurpten. De kreeften waren al gekookt in de vismijn dus het enige wat nog moest gebeuren, was ze in stukjes hakken. En dit op een klif met een prachtig uitzicht over de oceaan. Andy is ondertussen de 80 gepasseerd maar nog steeds aan het werk in zijn hotelletje. In de zomer wanneer de kamers volgeboekt zijn, slaapt hij gewoon in zijn boot. Hij vertelde uren over de geschiedenis van het huis (zijn grootvader bouwde het in de jaren 30) en over de charmes van PEI. Dit is een plaats die we niet snel gaan vergeten!

Morgen rijden we verder naar de Oostkust van het eiland en overmorgen nemen we de ferry naar Nova Scotia, weer een nieuwe provincie en blijkbaar weer een nieuwe wereld.

Groetjes,
Inge & Manu